“მე ვიცოდი, რომ სცენაზე ვეღარ დავბრუნდებოდი და ამიტომ უფრო დიდი ზეამოცანა დავისახე მიზნად: რაც შეიძლება მაგრად დავხვედროდი ავადმყოფობას, რაც შეიძლება შორს გადამეწია მოსალოდნელი დასასრული, რომ ჩემი ოჯახისთვის დიდი ტრავმა არ მიმეყენებინა. და, ვგონებ, ეს შევძელი კიდეც. ალბათ, სიყვარულმა შემაძლებინა, თუმცა თავს არაფრით ვიიმედებ. ვიცი, რომ წინ კიდევ უფრო რთული პერიოდი მომელის.“ – წერდა ბელა მირიანაშვილი.
1969 წელს ირაკლიზე ორსულობა ბელა მირიანაშვილისთვის საბედისწერო აღმოჩნდა.
მას საშინელი ვირუსი შეხვდა, წამლებს არ სვამდა, რათა ნაყოფი არ დაზიანებულიყო. საბოლოოდ, გრიპი გართულდა და ფილტვების ანთებაში გადაუვიდა. მკურნალობამ ანთება კი ჩაუქრო, მაგრამ რთული მშობიარობის შემდეგ ბელას ჯანმრთელობა გაუარესდა. რა აღარ იღონა, სად არ წაიყვანა კახიმ, გერმანიაშიც კი ჰყავდა, მაგრამ შედეგი არ ჩანდა.
ბელა მირიანაშვილმა დაავადებასთან ბრძოლაში 23 წელი გაატარა. 1992 წლის 26 აგვისტოს მოსკოვში გადაღებებზე მყოფმა კახიმ დაურეკა, უნდოდა ეთქვა, რომ მოსკოვში კიდევ 1-2 სექტემბრამდე იქნებოდა, თუმცა ბელამ თბილისში ჩამოსვლა სთხოვა.
“უცებ მესმის დამარცვლით ნათქვამი ერთი სიტყვა: „ჩა-მო-დი!“ – იხსენებს კახი კავსაძე.
ისინი ერთად შეხვდნენ მარიამობის დღესასწაულს და სწორედ ამ დიდებულ დღესასწაულზე, გამთენიისას, 54 წლის ასაკში გარდაიცვალა ულამაზესი მსახიობი ბელა მირიანაშვილი.
აი, როგორ აღწერს კახი კავსაძე ბელას გარდაცვალების ამბავს:
„ამბობენ, ადამიანებს სიკვდილის წინათგრძნობა აქვთო და ამის მჯერა. ჩემმა ცოლმა ბოლო სიტყვები რუსულად მითხრა: „ასტავ მენია ვპაკოე, ნე ლიშაი ბლაჟენსტვა” (თავი დამანებე, მომასვენე, ნუ მომაკლებ ნეტარებას). ჩემი ცოლი 28 აგვისტოს, მარიამობის დღესასწაულზე გარდაიცვალა, დაიძინა და წავიდა. ძალიან მისუსტებული იყო და მინდოდა გამერთო, რაღაცას ველაპარაკებოდი, ვართობდი ჩემი ჭკუით. მითხრა: „ია ჩუსტვუიუ სუბსტანციუ”. არ გრცხვენია, როგორ გეკადრება, რაებს ლაპარაკობ-მეთქი, ისევ დავიქოქე და გაუჩერებლად ვლაპარაკობდი. უცბად: „ასტავ მენია ვპაკოიე”, მითხრა და გავჩუმდი. მივხვდი, რომ მიდიოდა. არადა, ჩემი აქტიურობით ხელს ვუშლიდი. მინდოდა, მდგომარეობიდან გამომეყვანა, მაგრამ თავი დამანებეო, ბელამ მითხრა. ვერც კი მივხვდი, როდის წავიდა. პულსი ჰქონდა ძალიან ნელი.
ვიცი, რომ როცა ადამიანი მიდის, ყვირილი და წივილი მას გარდაცვალებაში ხელს უშლის. ნოდარ დუმბაძეს აქვს ჩემთვის მოყოლილი. ერთხელ მოვკვდიო, მითხრა; ჩემმა ცოლმა დაიწყო კივილი; თავი არ მქონდა, თორემ ისე ჩავცხებდი თავში, რომ მეორედ აღარ ამოეღო ხმაო.
როცა ადამიანი მიდის, დაწრეტილი არ არის და ხმამაღალი კივილი მას აწუხებს. როცა ორგანიზმი დაიწრიტება, დაკარგავს გონებას და ფიზიკაც აღარ არის, მერე შეგიძლია, ხმა ამოიღო და რაღაც თქვა. ბელასთან დიდხანს ჩუმად ვიჯექი. მერე გამოვედი და ვთქვი, რომ ბელა გარდაიცვალა. ასეთი რაღაცები რომ არსებობს, განა სასწაული არ არის? თუმცა ხანდახან უფრო მგონია, რომ ამაში განსაკუთრებული და სასწაული არაფერია. მთავარია, ადამიანმა სწორად განსაზღვროს ყველაფერი და მეტად გააანალიზოს სიტუაცია.”
